Η νύχτα ολοστρόγγυλη... όχι σκοτεινή, μα μπλέ.
Το χρώμα του φόβου. Το χρώμα της ουλής δεν είναι κόκκινο, είναι μπλέ... μπλέ σκούρο.
Αίμα από φλέβα, δίχως οξυγόνο.
Δίχως ζωή.
Ένα απέραντο βένθος, σαν αυτό των ωκεανών.
"ΒΟΥΤΑ! ΒΟΥΤΑ!"
Όλοι με προστάζουνε...
Μα η λογική εκεί, στέκει ακλόνητη: Δίχως οξυγόνο θα πνιγείς. Θα πεθάνεις.
Μα αναρωτιέμαι, αναπνέω και καθόλου σε αυτή τη "ζωή";
Να και οι καρχαρίες , με τα κοφτερά πτερύγια τους, έτοιμοι να καταβροχθίσουν κάθε μόριο ζωής που κατέχω. Να την πέψουν και να την αποβάλλουν στην πιο άθλια μορφή της...
Μα εγώ είμαι δελφίνι, γεννήθηκα δελφίνι μάνα!
Το χρώμα του φόβου. Το χρώμα της ουλής δεν είναι κόκκινο, είναι μπλέ... μπλέ σκούρο.
Αίμα από φλέβα, δίχως οξυγόνο.
Δίχως ζωή.
Ένα απέραντο βένθος, σαν αυτό των ωκεανών.
"ΒΟΥΤΑ! ΒΟΥΤΑ!"
Όλοι με προστάζουνε...
Μα η λογική εκεί, στέκει ακλόνητη: Δίχως οξυγόνο θα πνιγείς. Θα πεθάνεις.
Μα αναρωτιέμαι, αναπνέω και καθόλου σε αυτή τη "ζωή";
Να και οι καρχαρίες , με τα κοφτερά πτερύγια τους, έτοιμοι να καταβροχθίσουν κάθε μόριο ζωής που κατέχω. Να την πέψουν και να την αποβάλλουν στην πιο άθλια μορφή της...
Μα εγώ είμαι δελφίνι, γεννήθηκα δελφίνι μάνα!