We both lie silently

Θέλω τα αγκάθια να φύγουν...

Πρέπει να φύγουν.

ο Γέρος και η Θάλασσα

Ίσως δεν αντέχω πολλά πράγματα.

Ίσως δεν μπορώ να κουβαλάω σταυρούς.

Ίσως οι δρόμοι των Παθών να μην φτιάχτηκαν για μένα. 

Ίσως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται.

Τώρα πια το ξέρω καλά. ΠΑΝΤΑ τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Ίσως γερνάω.

Ίσως γέρασα μέσα από'σένα και μέσα από τους άλλους,

Το παρασιτικό μου εγώ δεν μπορώ άλλο πια να κρύβω.

Είναι πια εδώ για να προστατεύει και να προφυλάσσει.

Τελικά η ζωή είναι σαν το νερό. Έτσι όπως κυλάει, διαπερνάει... διαπερνάει... διαπερνάει...

Οι χαροκαμένοι αντέχουν, οι νεκροί άντεχαν και οι νέοι πρέπει να αντέχουν.

a Lionheart

Και ποίος είπε ότι το λιοντάρι δεν φοβάται προτού ριχτεί στη μάχη;

Η2Ο

Βούτηξα μόλις στον καθρέφτη μου.
Συρρικνώθηκα σε ένα μόριο νερού και ταξίδευα με σκοπό να ξεχυθώ στη θάλασσα.
Στο δρόμο είδα και έμαθα πολλά πράγματα. Και εκεί που ηρέμησα και νόμιζα ότι βρήκα την ησυχία μου, άρχισα να ταξιδεύω, έρμαιο του ανέμου.
Διέσχισα όλο τον Ειρηνικό. Καθώς τον διέσχιζα με κατάπιε ένα ψάρι και ταξιδεύαμε μαζί.
Αφού ξαναβγήκα στ'ανοιχτά ήρθε το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη με έκανε ατμό. Ως ατμός έφτασα ψηλά. Τόσο ψηλά που τους κοιτούσα όλους με υπεροπτική ματιά. Ακόμα και τη γη.
Ξέχασα όμως ότι στα ψηλά κάνει κρύο, όπου ένα σύννεφο πήρε εμένα και τ'αδέλφια μου και μας έριξε πίσω στη γη.
Και έτσι όπως έβρεχε, έπεσα πάνω σε μία μαύρη ομπρέλα, ξεγλίστρησα και έπεσα σε ένα παρτέρι.
Εκεί αγκάλιασα έναν καρπό και φύτρωσε μια τριανταφυλλιά...

Γελάει ο Θεός μαζί μας.
Ας γελάσουμε και εμείς μαζί του.

Εμένα

Την ασχήμια μου πάλι θα φορέσω, μιάς και αυτή μόνο ρούχο κάθεται στην ντουλάπα της Τετάρτης.
Θα τη στρώσω προσεκτικά να μην έχει ούτε ζάρα.
Δεν μπορώ τα ατελή πράγματα ούτε την τελειομανία, μου σπάει τα νεύρα.
Ένα χαμόγελο θα κρεμάσω, σαν ονειροπαγίδα, μπας και διαολοστείλει τους χθεσινούς μου εφιάλτες.
Καλή η μπυρίτσα, δεν λέω. Αλλά σαν το ούζο δεν έχει!
Λόγια χωρίς ειρμό, σκέψεις δίχως έναυσμα, πράξεις ασυναίσθητες.
Φόρα τώρα το ρολόι σου, μην χάσεις την ώρα.
Μπες στο αεροπλάνο και θα'μαι στο αεροδρόμιο.
Εγώ ή ένα άλλο μου εγώ.

Μην με ξεχάσεις... πολύ!

Κοίτα εγώ

Ταξίδευα...

Κάντε μία απλή μαθηματική πράξη και αφήστε τη διάνοια σας να οργιάσει: Αφαιρέστε από τον κόσμο σας... εσάς. Το αναγκαίο του συστατικό. Και μετά παρατηρήστε τον.
 Όπως ακριβώς κάνει ο Θεός. Όπως ακριβώς κάνουν οι μοίρες. Όπως ακριβώς κάνει το πεπρωμένο.

Μετά αρπάξτε ότι βρίσκετε γύρω σας και με λίγες και απότομες πινελιές αλλάξτε τον.
Το νιώθετε;

Νιώθετε Θεός;

Καθρέφτης

Και κάπως έτσι, η γυναίκα του Καίσαρα κατέληξε να φαίνεται τίμια...

Έλα όμως που δεν είναι!

Θησαυροφυλάκιο

Και οι στιγμές φεύγουν και ξανάρχονται...
Σαν τις σκιές που μόλις πάνε να χαθούν από το πλάνο, αγκαλιάζονται και χορεύουν βαλς... 
Ένα βαλς για δυό

Ερυθρός Σταυρός

Σήμερα ζαλίστηκα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, τα οποία μάταια προσπαθούσα να ελέγξω μες τη ζάλη μου. Δεν θέλω άλλο τον καθετήρα. Τον σιχαίνομαι! Θέλω να κατουρήσω και να χέσω στην τουαλέτα σαν άνθρωπος. Όταν ήμουνα στην πόρτα της τουαλέτας με πρόλαβε ο γιατρός. Με πήρε "στοργικά" από το χέρι και με οδήγησε πίσω στο κρεβάτι και στον καλό μου τον καθετήρα και μου είπε ότι δεν πρέπει να σηκώνομαι στην κατάσταση μου. Γι'αυτό και ζαλίστηκα. Μου έβαλε ακόμα ένα μαξιλάρι στην πλάτη και μου υπαγόρευσε "φρόνιμα..."
 Έφυγε! Πάτησα το κόκκινο κουμπάκι και ήρθε η νοσοκόμα. Της είπα να σκύψει και της ψιθύρισα "Θέλω να χέσω στην τουαλέτα!".
 Τότε αυτή με βοήθησε να σηκωθώ και όταν ζαλίστηκα μου είπε: "Μη σταματάς... ειδικά τώρα."
Οδηγήθηκα στην τουαλέτα. Κάθισα. Και τότε μου έφυγαν. Και τότε έχεσα!
Σκουπίστηκα και η νοσοκόμα με έβαλε ξανά να ξαπλώσω.
Και τότε έσκυψε και μου ψιθύρισε:
"Σήμερα σου θύμισα πως οι άνθρωποι αγαπούν!"

Άλλωστε, μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν πραγματικά καλά...

Χαράζει

Μακάρι να μπορούσε να με καταλάβει. 
Εγώ δεν βλέπω τα πράγματα όπως εκείνος. 
Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ένας κόσμος με τόσο όμορφα πράγματα, να είναι κακός...

Η απαρχή των Πάντων

Πριν από καιρό που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να λογιστεί, σε ένα περιβάλλον που απουσίαζαν οι διαστάσεις και ήταν άπειρες, που ο χωροχρόνος δεν είχε σημασία, ένα μεγάλο μπουρδέλο έσκασε από το πουθενά, από δήθεν ακραία συσσώρευση ενέργειας. Μέσα σε αυτό το μπουρδέλο, σύμφωνα με τη θεωρία της φυσικής επιλογής, κατάφεραν να επιβιώσουν μονάχα η αγάπη και ο φόβος.
Ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλον, ξάπλωσαν στο γαλαξία και έκαναν έρωτα. Η αγάπη, θηλυκού γένους, ούσα σίγουρη για το ποιόν της δώρισε στον φόβο ένα και μόνο ένα ωάριο. Ο φόβος όμως, αρσενικού γένους, όντας ανασφαλής έδωσε εκατομμύρια σπερματοζωάρια για να γονιμοποιήσουν το ένα ωάριο της αγάπης. Αυτή όμως επέλεξε ένα και το επέλεξε σχεδόν τυχαία, γιατί η αγάπη δεν τα διαχώριζε. Η κυοφορία ξεκίνησε και ήταν πολύ επίπονη γιατί ορισμένα στοιχεία που κατείχε ο φόβος και τα είχε κληροδοτήσει στον μελλοντικό απόγονο του έπλητταν την αγάπη. Έπειτα από περίπου εννέα μήνες η αγάπη έδωσε ζωή στον άνθρωπο, το πρώτο της παιδί.
Ο φόβος επειδή ζήλευε την αγάπη της μάνας προς το παιδί, έταξε πολλά οφέλη στον απόγονο του, όπως ασφάλεια, ηρεμία και ευημερία, απομακρύνοντας τον άνθρωπο από την αγάπη. Όμως αυτή ήξερε πολύ καλά το παιδί της, καλύτερα από τον πατέρα του.
Και ήταν πάντα εκεί, όσο και εάν την έκρυβε ο ογκώδης φόβος.
Και ήταν πάντα εκεί όταν ο άνθρωπος έκλαιγε.
Και ήταν πάντα εκεί όταν την έβριζε, την έφτυνε, την ξεχνούσε.

Και όταν την αγκαλιάζεις μην ξεχνάς ότι απόγονος της είσαι. Όμως όταν την αγκαλιάζεις μην ξεχνάς τον πατέρα σου, είναι και αυτός εκεί.
Και θα σε κρατήσει αυτός για το σαββατοκύριακο, μα από Δευτέρα πάλι στη μάνα σου θα επιστρέψεις.

Η Νεφέλη

 Φορούσε μια καρέ περούκα. Μαύρα μαλλιά να καλύπτουν το κενό της κεφάλι, απομεινάρι μιας πυρκαγιάς με εμπρηστή τις χημειοθεραπείες. Φορούσε σκούρο δαμασκηνί κραγιόν στα πρησμένα της χείλη. Είχε πουδράρει ελαφρά τη μύτη της, αποκρύπτοντας της κηλίδες, τα ανεξήτιλα σημάδια ενός έρωτα με τον εαυτό της. Στο χέρι της κρατούσε ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο με την καύτρα του να μετράει τις σκέψεις που είχαν ξεπηδήξει από το παρελθόν της. Ενός παρελθόντος με λαμπρό μέλλον, όπως της έλεγε η γιαγιά της. Ενός παρελθόντος με ταλαιπωρημένο παρόν.

 Έφυγε βιαστικά και τα τακούνια της ακούγονταν όπως ακούγεται ο εφιάλτης που κοντοζυγώνει. Είχε να ξυπνήσει πρωί αύριο να πάει στη δουλειά. Ήταν μια γυναίκα καριέρας και η ζωή της είχε παίξει ένα περίεργο παιχνίδι. Την είχε αγκαλιάσει γλυκά και της επέτρεψε να κυλίσει μέσα της, όπως κυλάει η λάβα ενός ηφαιστείο και καίει τα πάντα στο διάβα της. Και όταν ήταν πλέον σίγουρη πως είχε κατακτήσει την ευτυχία, η λάβα ξεχύθηκε από μέσα της και της κατέκαψε τα σωθικά. Συνήθισε όμως τη φωτιά και πλέον την αναζητά. Την αναζητά σε πυρκαγιές, σε τζάκια... στα τσιγάρα της. 

 Χωρίς να περάσει πολύς καιρός, ο καρκίνος της χτύπησε την πόρτα. Τον καλωσόρισε χωρίς ίχνος απαισιοδοξίας και φόβου. Τον έσφιξε στα δυνατά της μπράτσα και του έβαλε ένα ποτήρι κρασί. Όμως της έπεσε το ποτήρι και τα κρύσταλλα καρφώθηκαν μονομιάς στα πόδια του καρκίνου. Εκείνη έσκυψε, τα φίλησε και τα ξέπλυνε με τα στοργικά και φλεγόμενα δάκρυα της. Και το φόρεμα της σκίστηκε. Και ξεπρόβαλαν αχνά οι μελανιές στην πλάτη της.

Μάρτυρες του βιασμού της. Μάρτυρες του λιθοβολισμού της...

Και τα στόρια κλειστά.

 Ξενυχτάω μέσα στο κρύο... υγρασία, μούχλα και σαπίλα. Άνθρωποι τριγύρω μου ξερνοβολούνε, κατουράνε σε δημόσια θέα. Εκπνέουνε αλκοόλ και μονάχα αλκοόλ. 

Έχουνε πολύ καιρό να εισπνεύσουνε οξυγόνο, που το αίμα τους συνήθισε και πλέον δεν πήζει όταν πληγωθούνε. Και επειδή όταν πληγωθούνε πεθαίνουνε δεν τους νοιάζει εάν πληγώνουνε.

Να και οι άλλοι. Αυτοί που περιπλανιούνται με ένα τσιγάρο για παρέα, ξαπλώνουνε στα χαλίκια γιατί τα περνούν για χλόη. Την αρρώστια τους τη μισούνε μέχρι και τα αδέσποτα. 

Και μέσα σε αυτή την αηδία, το φεγγάρι το κρύβουνε τα νυχτερινά σύννεφα. Το προστατεύουνε, εμποδίζοντας το να δει την αηδία και να ξεράσει πάνω στον πλανήτη μας. 

Όμως συνήθισαν και αυτά. Και έτσι όπως φεύγει με την ανατολή αυτά μένουν και εμμένουν στο έργο τους, εμποδίζοντας τον ήλιο να φωτίσει. Εμποδίζοντας τον να μας ζεστάνει... να μας λιώσει... 

 Και πλέον ξυπνάω πρωί, ανοίγοντας τα στόρια, περιμένωντας να τον αντικρύσω.

 Και το μόνο που βλέπω είναι γκρί. Και πουθενά αυτός.

Γι'αυτό και έκλεισα τα στόρια μου...

Η μέλισσα

Σε τρέφει με μέλι.
Πετάει.
Είναι εργατική.
Έχει κεντρί...
Θες να της μοιάσεις, φίλε μου.
Μα ξεχνάς ένα πράγμα: αφού μπήξει το κεντρί της σε κάποιον αδαή που θα της επιτεθεί... Πεθαίνει.

Θες να εκδικηθείς για να νιώσεις ικανοποιημένος. Για να ικανοποιήσεις το αδηφάγο τέρας του εγωισμού σου. Ποθείς όσο τίποτ' άλλο να είσαι κύριος της κατάστασης. Κύριος του εαυτού σου.
Όμως δεν μπορείς να δεις ότι έτσι επιστρατεύεις πλευρές του εαυτού σου που ούτε εσύ τις ξέρεις. Αυτές που φαντάζουνε τόσο σκοτεινές και τόσο μακρινές από την υποτυπώδη ευτυχία και ευημερία της καθημερινότητας σου. Θεωρείς ότι έχεις τον έλεγχο ακόμα και αυτών.

Μα να θυμάσαι τούτο: Όταν κλείνεις τα μάτια σου και οραματίζεσαι τους δαίμονες σου, πρόσεχε! Κάποια μέρα θα τα ανοίξεις και αυτοί μέσα από τον σπασμένο σου καθρέφτη θα σου γνέφουνε. Και ούτε θα καταλάβεις ποιός είσαι. Και θα συνηθίσεις, Και θα γεράσεις. Και θα χαθείς.

Δεν είσαι μέλισσα. Μπορεί να έκανες μέλι από τα καλύτερα λουλούδια. Μπορεί να πετάς. Μπορεί να είσαι εργατικός. Μπορεί να τα έχεις όλα αυτά, μαζί με το κεντρί. Η μέλισσα όμως δηλητηριάζει τον αντίπαλο. Εσύ θα δηλητηριάσεις τον εαυτό σου.

Και φίλε μου, το δηλητήριο σου θα το κουβαλάς για καιρό ακόμα...

Μα εγώ μιλάω για δύναμη.

Ξέρετε το μύθο...

Και τί θα συνέβαινε εάν η Θέτις δεν είχε βουτήξει τον Αχιλλέα στα νερά της Στύγας και ήτανε ολοκληρωτικά τρωτός;

Και τί θα συνέβαινε άραγε εάν τον βουτούσε ολόκληρο, ακόμα και την πτέρνα του και ήτανε πανίσχυρος;

Στην 1η περίπτωση ο μύθος θα ήτανε ιδιαίτερα σύντομος και στην 2η ατέρμονος. Βαρετές καταστάσεις...

Δεν ξέρουμε τη ζωή...

 Όλοι μας λίγο πολλοί έχουμε την Αχίλλειο πτέρνα μας. Είτε ισχυριζόμαστε ότι είμαστε άτρωτοι... είτε αδύναμοι. Σε κάθε περίπτωση, ο τραυματισμός της προκαλεί έκρηξη με απρόβλεπτες, συνήθως επιπτώσεις. Το ερώτημα είναι εάν στη ζωή μας υπάρχει η Θέτις...
 Η Νηριήδα αυτή λοιπόν στη ζωή μας λαμβάνει πολλαπλές υποστάσεις και μορφές. Μπορεί να είναι η οικογένεια, οι φίλοι μας, ο ερωτικός μας σύντροφος... ακόμα και ο εαυτός μας.
 Σε αντίθεση με τον Αχιλλέα, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πληγωθεί στην Αχίλλειο του πτέρνα πέραν της μίας φοράς. Και ίσως του παίρνει περισσότερο από μια φορά για να συνειδητοποιήσει πόσο αδύναμος είναι στη φτέρνα του... Και τις περισσότερες φορές το ξεχνάει μέσα στην έπαρση του και την αλαζονεία. Και εκεί ακριβώς είναι που κάποιος, κάπου, κάπως πετάει ένα δόρυ και βρίσκει ακριβώς το στόχο του. Ο μαλάκας...

Αλλά ο μαλάκας είναι πανέξυπνος. Μας ξέρει καλύτερα από τον εαυτό μας. Και έχει και στόχο...

Εν τέλει, εάν γνωρίζαμε ότι η Θέτις μας είχε βουτήξει στη Στύγα, και εάν ξέρουμε πού στα κομμάτια είναι αυτή η Στύγα θα πηγαίναμε και θα πλατσουρίζαμε ολόκληροι... βουτώντας κυρίως την πτέρνα μας.

Όμως τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε.
Και σε αυτόν που ξέρει: Μπράβο του!

H γαλλίδα γύφτισσα

 Κατέβηκα από το τράμ και περπατούσα βιαστικά μέσα στο κρύο. Μια χαλασμένη λάμπα να τρεμοπαίζει, υγρασία διάχυτη στην ατμόσφαιρα και το πλακόστρωτο υγρό. Το ρολόι έδειχνε δώδεκα παρά τέταρτο.
 Μια ακόμη φορά η νύχτα έκλαιγε για την προσοχή μου, για να βολτάρουμε μαζί και να μετρήσουμε τα ανείπωτα. Με ικέτευε, μα εγώ βιαζόμουνα να επιστρέψω στο ζεστό μου διαμέρισμα και να κοιμηθώ ήσυχος, αγνοώντας το κάλεσμα της για ακόμη μία φορά.
 Και τότε εμφανίστηκε η απεσταλμένη της και με μία γέρικη ταλαιπωρημένη φωνή με κάλεσε κοντά της. Ήξερε το όνομα μου. Εξεπλάγην!
 Μα ήδη ήξερα και εγώ το δικό της...

 Ρακένδυτη, κοντή, άσχημη και στραβοκάνα. Στο πρόσωπο της έχανα το μέτρημα των καστανέρυθρων σημαδιών και των ρυτίδων που της είχε αφήσει ο χρόνος περνώντας από μέσα της. Σημάδια ενός έρωτα με τραγελαφικό τέλος...
- Να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου όμορφε μου.
- Τι να μου πεις ρε γύφτισσα; Δεν την ξέρω θαρρείς;
Διέκρινα στιγμιαία μια αλαζονεία στην απάντηση μου, όμως την προσπέρασα.
- Πολλά δεν ξέρεις για το μέλλον σου και μονάχα η μάνα μου, η νύχτα τα ξέρει. Όσο για το παρελθόν σου, τα φωτεινά τα ξέρει η μέρα. Τα κρυφά τα'χεις εμπιστευτεί μόνο στη μάνα μου, που με τα δάκρυα της σε ξέπλυνε και που με τα τερτίπια της σε έσωσε.
- Και εγώ τι ξέρω;
- Εσύ δεν ξέρεις τίποτα για σένα. Θυμάσαι πολύ λίγα. Τα ξέχασες εκείνα τα ωραία, τα ξεχωριστά. Έχασες το μυαλό σου και οι αναμνήσεις σου τώρα κρυμμένες όλες είναι στο ηλιοβασίλεμα που έχεις να το νιώσεις καιρό πολύ.
 Εσύ τώρα φοβάσαι τη βροχή, μα ξέχασες ότι στη βροχή ανοίγει το σεντούκι των ευχών.
 Εσύ τώρα δεν κάνεις φασαρία γιατί δεν την αντέχουνε τ'αυτιά σου.
 Εσύ τώρα φοβάσαι τη ζωή σου, μα ξέχασες ότι το θάνατο έχεις ανταμώσει.
 Εσύ τώρα τα Χριστούγεννα δεν στολίζεις δέντρο γιατί τα φώτα του σαν να'σαι τυφλός σε προσπερνάνε.
- Σε ευχαριστώ!

Έτρεξα και της αγόρασα ζεστό κρασί, μα όταν γύρισα η μάνα της την είχε πάρει.
Γειά μας...

5

Η Πεμπτουσία...

Ο αγαπημένος μου αριθμός από τότε που ήμουνα 5.
Ακατάλυτος... Σταθερός.
Υψωμένο σε ΔΥΝΑΜΗ, δίνει πάντα αριθμό με το τελευταίο ψηφίο ίσο με 5.

Το πέμπτο στοιχείο... το πνεύμα.
Κάτι ανέγγιχτο, απροσάρμοστο, αναρχικό, δίχως μέτρο και δίχως όριο.
Το σύμπαν εναπόκειται στις αρχές της πεμπτουσίας και του πνεύματος.
Το σύμπαν εναπόκειται στο 5, τον αγαπημένο μου αριθμό.
Το σύμπαν εναπόκειται σε μένα.

Σε μένα...

Φοίνιξ

Δεν υπάρχει ερώτηση.
Αλλά υπάρχει άραγε απάντηση;
Και εάν η απάντηση μου είναι καλύτερα να μείνει κρυμμένη;
Εγώ ξέρω ότι όλα αυτά που βιώνουμε συσσωρεύονται στο νου μας σαν στιγμές.
Σαν ακτίνες και σκιές.
Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον.
Έννοιες που έχει εισάγει ο άνθρωπος στη ζωή του για να τον ευαρεστούν και τελικά τον καταδιώκουν. "¨Τα πάντα ρει", φίλτατε Ηράκλειτε.

Και εάν δεν το είπες εσύ; Εάν το έκλεψες; Εάν ήταν απλά μία έκφραση που σου ξέφυγε;
Και εάν δεν ισχύει;

Εγώ ξέρω ένα πράγμα: Όσο ζω μαθαίνω, και θα μαθαίνω. Και ποτέ δεν θα μπορώ να γνωρίζω αρκετά... και πάντα θα θέλω και άλλα.

Άρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτα. Μόνο για το ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω.

Και ότι ήδη έχω πεθάνει στη ζωή μου. Όχι μία, αλλά πολλές φορές.