Η2Ο

Βούτηξα μόλις στον καθρέφτη μου.
Συρρικνώθηκα σε ένα μόριο νερού και ταξίδευα με σκοπό να ξεχυθώ στη θάλασσα.
Στο δρόμο είδα και έμαθα πολλά πράγματα. Και εκεί που ηρέμησα και νόμιζα ότι βρήκα την ησυχία μου, άρχισα να ταξιδεύω, έρμαιο του ανέμου.
Διέσχισα όλο τον Ειρηνικό. Καθώς τον διέσχιζα με κατάπιε ένα ψάρι και ταξιδεύαμε μαζί.
Αφού ξαναβγήκα στ'ανοιχτά ήρθε το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη με έκανε ατμό. Ως ατμός έφτασα ψηλά. Τόσο ψηλά που τους κοιτούσα όλους με υπεροπτική ματιά. Ακόμα και τη γη.
Ξέχασα όμως ότι στα ψηλά κάνει κρύο, όπου ένα σύννεφο πήρε εμένα και τ'αδέλφια μου και μας έριξε πίσω στη γη.
Και έτσι όπως έβρεχε, έπεσα πάνω σε μία μαύρη ομπρέλα, ξεγλίστρησα και έπεσα σε ένα παρτέρι.
Εκεί αγκάλιασα έναν καρπό και φύτρωσε μια τριανταφυλλιά...

Γελάει ο Θεός μαζί μας.
Ας γελάσουμε και εμείς μαζί του.

Εμένα

Την ασχήμια μου πάλι θα φορέσω, μιάς και αυτή μόνο ρούχο κάθεται στην ντουλάπα της Τετάρτης.
Θα τη στρώσω προσεκτικά να μην έχει ούτε ζάρα.
Δεν μπορώ τα ατελή πράγματα ούτε την τελειομανία, μου σπάει τα νεύρα.
Ένα χαμόγελο θα κρεμάσω, σαν ονειροπαγίδα, μπας και διαολοστείλει τους χθεσινούς μου εφιάλτες.
Καλή η μπυρίτσα, δεν λέω. Αλλά σαν το ούζο δεν έχει!
Λόγια χωρίς ειρμό, σκέψεις δίχως έναυσμα, πράξεις ασυναίσθητες.
Φόρα τώρα το ρολόι σου, μην χάσεις την ώρα.
Μπες στο αεροπλάνο και θα'μαι στο αεροδρόμιο.
Εγώ ή ένα άλλο μου εγώ.

Μην με ξεχάσεις... πολύ!

Κοίτα εγώ

Ταξίδευα...

Κάντε μία απλή μαθηματική πράξη και αφήστε τη διάνοια σας να οργιάσει: Αφαιρέστε από τον κόσμο σας... εσάς. Το αναγκαίο του συστατικό. Και μετά παρατηρήστε τον.
 Όπως ακριβώς κάνει ο Θεός. Όπως ακριβώς κάνουν οι μοίρες. Όπως ακριβώς κάνει το πεπρωμένο.

Μετά αρπάξτε ότι βρίσκετε γύρω σας και με λίγες και απότομες πινελιές αλλάξτε τον.
Το νιώθετε;

Νιώθετε Θεός;