Δελφίνια

Η νύχτα ολοστρόγγυλη... όχι σκοτεινή, μα μπλέ.
Το χρώμα του φόβου. Το χρώμα της ουλής δεν είναι κόκκινο, είναι μπλέ... μπλέ σκούρο.
Αίμα από φλέβα, δίχως οξυγόνο.

Δίχως ζωή.

Ένα απέραντο βένθος, σαν αυτό των ωκεανών.
"ΒΟΥΤΑ! ΒΟΥΤΑ!"
Όλοι με προστάζουνε...

Μα η λογική εκεί, στέκει ακλόνητη: Δίχως οξυγόνο θα πνιγείς. Θα πεθάνεις.
Μα αναρωτιέμαι, αναπνέω και καθόλου σε αυτή τη "ζωή";

Να και οι καρχαρίες , με τα κοφτερά πτερύγια τους, έτοιμοι να καταβροχθίσουν κάθε μόριο ζωής που κατέχω. Να την πέψουν και να την αποβάλλουν στην πιο άθλια μορφή της...

Μα εγώ είμαι δελφίνι, γεννήθηκα δελφίνι μάνα!

Hide 'N' Sick

 Ήμασταν μικροί, παίζαμε. Στα πάρκα, στο σχολείο, στη γειτονιά.
 "Φτού και βγάινω...".

Κυνηγητό.

Κρυφτό.

Ήμουνα μπουλούκο, δεν χωρούσα να κρυφτώ και δεν έτρεχα γρήγορα... Συνέχεια με έπιαναν και έχανα. Έχανα... έχανα;

Μεγαλώσαμε υποτίθεται...
Και μαζί μεγαλώσανε όλα αυτά που μας κυνηγούν, όλα αυτά από τα οποία πρέπει να κρυβόμαστε. Όλα αυτά που αντλούν δύναμη και ύπαρξη από εμάς... τα παράσιτα.

Κοινωνία. Οικογένεια. Φίλοι. Εχθροί. Εαυτοί.

Θα σταματήσουνε άραγε ποτέ να μας καταδιώκουν; Μάλλον όχι... ποτέ. Θα είναι πάντα στημένα στη γωνία, να μας κατασκοπεύουνε, να διψάνε για ένα σφάλμα μας, για ένα παραστράτημα, μια αλλαγή.

Αυτό το "σαν κυνηγημένοι!" που μου είπες απόψε με έβαλε σε σκέψεις... Δεν έχω κρυσφήγετο, αλλά από την άλλη ίσως και να μην χρειάζομαι, να μην μου λείπει. Δεν τρέχω να κρυφτώ από κανέναν.

-Ντρέπεσαι;
-Όχι βέβαια!
-Τότε γιατί δεν φωνάζεις; Γιατί δεν ουρλιάζεις; Δεν ματώνεις; Δεν υπάρχεις;

"Καημένε μου εαυτέ... πόσα ακόμα έχεις να μάθεις..."

Εξ(έ)ταση Ψυχής

Μπήκε η επόπτης με ένα μηδίαμα ζωγραφισμένο...

Ήτανε νέα, γύρω στα 30, με γυαλιά και πολλές ελιές στο πρόσωπο. Ήτανε λεσβία...
Χαμογελούσε συνεχώς... Δεν είχε καταπληκτικές γνώσεις... Ήξερε πολλά, μα όχι εντυπωσιακά.

Εντάξει, αντιγράφαμε! Κοιτούσαμε αριστερά - δεξιά, πάνω κάτω... κυρίως επάνω, μιας κ ψάχναμε μανιωδώς την επιφοίτηση. Είχα διαβάσει καλά μπορώ να πω. Μα και πάλι, ποτέ δεν δύνασαι να είσαι πλήρως σίγουρος για την έκβαση των πραγμάτων.

"Ρε παιδιά! Μην αντιγράφετε!" πήρε το δήθεν αυστηρό βλέμμα της. Όλοι ξάφνου κοιτούσαμε το γραπτό μας. 

"Ή τουλάχιστον κάντε το διακριτικά..."
Αυτή η φράση μου χαράκτηκε στο νου, σαν προσβολή. Σαν να με βρίζουν. Εντάξει, δεν ξέρω πολλά, μα είχα διαβάσει. Μετά σκέφτηκα "τα θέλει και σένα ο κώλος σου!".

Άραγε έτσι είναι στη ζωή;

Έτσι καλούμαστε να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες και στις δοκιμασίες τις οποίες συναντούμε στο διάβα μας...

"Ή τουλάχιστον κάντε το διακριτικά..."

Ήξερε πολλά, μα όχι εντυπωσιακά...

"Και το όνομα αυτής, ΒΙΒΙΑΝ!"

12 Άθλοι +1

Άθλος 1ος: Θάνατος

Άθλος x (x τείνει στο άπειρο): Γέννηση

 Μην σας ακούγεται μακάβριο.

Φαινομενικά, η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών άθλων είναι ότι στο τελευταίο φτάνουμε δίχως να μας δίνεται το δικαίωμα της επιλογής, ενώ τον πρώτο τον αγγίζουμε έχοντας κάνει ορισμένο πλήθος επιλογών, ανεξάρτητα από το αν είμαστε άθλιοι ή όχι. Μολαταύτα, η αλήθεια είναι η αντίθετη: στον θάνατο θα φτάσουμε ούτως ή άλλως, στη γέννηση όμως...; (Παρατηρήστε ότι η σειρά διάρθρωσης των εννοιών δεν είναι τυχαία...)

Και δεν εννοώ την γέννηση με τον αυστηρό όρο της έννοιας, δηλαδή το αποτέλεσμα της κυοφόρησης στη μήτρα των θηλυκών επί ορισμένο χρονικό διάστημα. Αλλά τη γέννηση που προκύπτει από την κυοφόρηση του θανάτου στο μυαλό και στην καρδιά. Ίσως η κατάλληλη λέξη να είναι "αναγέννηση". Ίσως πάλι και όχι, γιατί δηλώνει την επανάληψη. Και κάθε φορά που γεννιόμαστε είναι μοναδική και ξεχωριστή. Δεν υπάρχει επανάληψη όσο παράδοξο και να φαίνεται. Γεννιόμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, άλλα και διαφορετικοί. Με μία δόση ωριμότητας και επανάστασης.

Αλλά και με μία δόση απώλειας...

Αχ, πόσο τρέμω αυτή τη λέξη...