Μα εγώ μιλάω για δύναμη.

Ξέρετε το μύθο...

Και τί θα συνέβαινε εάν η Θέτις δεν είχε βουτήξει τον Αχιλλέα στα νερά της Στύγας και ήτανε ολοκληρωτικά τρωτός;

Και τί θα συνέβαινε άραγε εάν τον βουτούσε ολόκληρο, ακόμα και την πτέρνα του και ήτανε πανίσχυρος;

Στην 1η περίπτωση ο μύθος θα ήτανε ιδιαίτερα σύντομος και στην 2η ατέρμονος. Βαρετές καταστάσεις...

Δεν ξέρουμε τη ζωή...

 Όλοι μας λίγο πολλοί έχουμε την Αχίλλειο πτέρνα μας. Είτε ισχυριζόμαστε ότι είμαστε άτρωτοι... είτε αδύναμοι. Σε κάθε περίπτωση, ο τραυματισμός της προκαλεί έκρηξη με απρόβλεπτες, συνήθως επιπτώσεις. Το ερώτημα είναι εάν στη ζωή μας υπάρχει η Θέτις...
 Η Νηριήδα αυτή λοιπόν στη ζωή μας λαμβάνει πολλαπλές υποστάσεις και μορφές. Μπορεί να είναι η οικογένεια, οι φίλοι μας, ο ερωτικός μας σύντροφος... ακόμα και ο εαυτός μας.
 Σε αντίθεση με τον Αχιλλέα, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πληγωθεί στην Αχίλλειο του πτέρνα πέραν της μίας φοράς. Και ίσως του παίρνει περισσότερο από μια φορά για να συνειδητοποιήσει πόσο αδύναμος είναι στη φτέρνα του... Και τις περισσότερες φορές το ξεχνάει μέσα στην έπαρση του και την αλαζονεία. Και εκεί ακριβώς είναι που κάποιος, κάπου, κάπως πετάει ένα δόρυ και βρίσκει ακριβώς το στόχο του. Ο μαλάκας...

Αλλά ο μαλάκας είναι πανέξυπνος. Μας ξέρει καλύτερα από τον εαυτό μας. Και έχει και στόχο...

Εν τέλει, εάν γνωρίζαμε ότι η Θέτις μας είχε βουτήξει στη Στύγα, και εάν ξέρουμε πού στα κομμάτια είναι αυτή η Στύγα θα πηγαίναμε και θα πλατσουρίζαμε ολόκληροι... βουτώντας κυρίως την πτέρνα μας.

Όμως τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε.
Και σε αυτόν που ξέρει: Μπράβο του!

H γαλλίδα γύφτισσα

 Κατέβηκα από το τράμ και περπατούσα βιαστικά μέσα στο κρύο. Μια χαλασμένη λάμπα να τρεμοπαίζει, υγρασία διάχυτη στην ατμόσφαιρα και το πλακόστρωτο υγρό. Το ρολόι έδειχνε δώδεκα παρά τέταρτο.
 Μια ακόμη φορά η νύχτα έκλαιγε για την προσοχή μου, για να βολτάρουμε μαζί και να μετρήσουμε τα ανείπωτα. Με ικέτευε, μα εγώ βιαζόμουνα να επιστρέψω στο ζεστό μου διαμέρισμα και να κοιμηθώ ήσυχος, αγνοώντας το κάλεσμα της για ακόμη μία φορά.
 Και τότε εμφανίστηκε η απεσταλμένη της και με μία γέρικη ταλαιπωρημένη φωνή με κάλεσε κοντά της. Ήξερε το όνομα μου. Εξεπλάγην!
 Μα ήδη ήξερα και εγώ το δικό της...

 Ρακένδυτη, κοντή, άσχημη και στραβοκάνα. Στο πρόσωπο της έχανα το μέτρημα των καστανέρυθρων σημαδιών και των ρυτίδων που της είχε αφήσει ο χρόνος περνώντας από μέσα της. Σημάδια ενός έρωτα με τραγελαφικό τέλος...
- Να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου όμορφε μου.
- Τι να μου πεις ρε γύφτισσα; Δεν την ξέρω θαρρείς;
Διέκρινα στιγμιαία μια αλαζονεία στην απάντηση μου, όμως την προσπέρασα.
- Πολλά δεν ξέρεις για το μέλλον σου και μονάχα η μάνα μου, η νύχτα τα ξέρει. Όσο για το παρελθόν σου, τα φωτεινά τα ξέρει η μέρα. Τα κρυφά τα'χεις εμπιστευτεί μόνο στη μάνα μου, που με τα δάκρυα της σε ξέπλυνε και που με τα τερτίπια της σε έσωσε.
- Και εγώ τι ξέρω;
- Εσύ δεν ξέρεις τίποτα για σένα. Θυμάσαι πολύ λίγα. Τα ξέχασες εκείνα τα ωραία, τα ξεχωριστά. Έχασες το μυαλό σου και οι αναμνήσεις σου τώρα κρυμμένες όλες είναι στο ηλιοβασίλεμα που έχεις να το νιώσεις καιρό πολύ.
 Εσύ τώρα φοβάσαι τη βροχή, μα ξέχασες ότι στη βροχή ανοίγει το σεντούκι των ευχών.
 Εσύ τώρα δεν κάνεις φασαρία γιατί δεν την αντέχουνε τ'αυτιά σου.
 Εσύ τώρα φοβάσαι τη ζωή σου, μα ξέχασες ότι το θάνατο έχεις ανταμώσει.
 Εσύ τώρα τα Χριστούγεννα δεν στολίζεις δέντρο γιατί τα φώτα του σαν να'σαι τυφλός σε προσπερνάνε.
- Σε ευχαριστώ!

Έτρεξα και της αγόρασα ζεστό κρασί, μα όταν γύρισα η μάνα της την είχε πάρει.
Γειά μας...

5

Η Πεμπτουσία...

Ο αγαπημένος μου αριθμός από τότε που ήμουνα 5.
Ακατάλυτος... Σταθερός.
Υψωμένο σε ΔΥΝΑΜΗ, δίνει πάντα αριθμό με το τελευταίο ψηφίο ίσο με 5.

Το πέμπτο στοιχείο... το πνεύμα.
Κάτι ανέγγιχτο, απροσάρμοστο, αναρχικό, δίχως μέτρο και δίχως όριο.
Το σύμπαν εναπόκειται στις αρχές της πεμπτουσίας και του πνεύματος.
Το σύμπαν εναπόκειται στο 5, τον αγαπημένο μου αριθμό.
Το σύμπαν εναπόκειται σε μένα.

Σε μένα...

Φοίνιξ

Δεν υπάρχει ερώτηση.
Αλλά υπάρχει άραγε απάντηση;
Και εάν η απάντηση μου είναι καλύτερα να μείνει κρυμμένη;
Εγώ ξέρω ότι όλα αυτά που βιώνουμε συσσωρεύονται στο νου μας σαν στιγμές.
Σαν ακτίνες και σκιές.
Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον.
Έννοιες που έχει εισάγει ο άνθρωπος στη ζωή του για να τον ευαρεστούν και τελικά τον καταδιώκουν. "¨Τα πάντα ρει", φίλτατε Ηράκλειτε.

Και εάν δεν το είπες εσύ; Εάν το έκλεψες; Εάν ήταν απλά μία έκφραση που σου ξέφυγε;
Και εάν δεν ισχύει;

Εγώ ξέρω ένα πράγμα: Όσο ζω μαθαίνω, και θα μαθαίνω. Και ποτέ δεν θα μπορώ να γνωρίζω αρκετά... και πάντα θα θέλω και άλλα.

Άρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτα. Μόνο για το ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω.

Και ότι ήδη έχω πεθάνει στη ζωή μου. Όχι μία, αλλά πολλές φορές.