Animula Vagula Blandula

 Μία εύθραυστη ισορροπία μας συγκρατεί από το να χαθούμε στις μαύρες τρύπες που δημιουργούμε για να πετάμε μέσα άχρηστα πράγματα.

Ως συνήθως δεν καταφέρουμε να τη διατηρήσουμε για πολύ. 

Για αυτό είμαστε τα πιο ηλίθια όντα στον πλανήτη. 

Σφουγγαρίζεις για να καθαρίσεις το πάτωμα.

Και πάνω στη χλωρίνη γλιστράς και σκας σαν καρπούζι.

Μήπως τελικά αντί να πασχίζουμε να διατηρήσουμε τα πάντα σε τάξη θα ήταν καλύτερο να αφεθούμε πλήρως στα σχέδια της μοίρας;

Ή θα μας ρουφήξουν οι μαύρες τρύπες μας;

Όπως και να΄χει, η ζωή είναι ένα ατέρμονο κυνήγι θησαυρού.

Και μ'αρέσει τόσο πολύ να κυνηγώ...

Moi, je préfère la vanité.

Και τί κάνουμε όταν μας περικυκλώνει η φωτιά;
Την αφήνουμε να μας κάψει;
Πηδάμε μπας και σωθούμε;
Βουτάμε κατά πάνω της για να λυτρωθούμε;

Εγώ προτιμώ να με δηλητηριάσω.
Η φύση δεν μου το έδωσε για τους άλλους. Ούτως η άλλως μπορώ να τους κάνω κακό εύκολα.
Η φύση μου το χάρισε για μένα.
Για να ξέρω πότε να το χρησιμοποιήσω.

.Je veux toucher le bout de quelque façon
Je dois garder dans ma mémoire
La chose que je vraiment désire 
S' approche, je veux rester seul
Pour ma vanité, je resterais attaché...

We both lie silently

Θέλω τα αγκάθια να φύγουν...

Πρέπει να φύγουν.

ο Γέρος και η Θάλασσα

Ίσως δεν αντέχω πολλά πράγματα.

Ίσως δεν μπορώ να κουβαλάω σταυρούς.

Ίσως οι δρόμοι των Παθών να μην φτιάχτηκαν για μένα. 

Ίσως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται.

Τώρα πια το ξέρω καλά. ΠΑΝΤΑ τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Ίσως γερνάω.

Ίσως γέρασα μέσα από'σένα και μέσα από τους άλλους,

Το παρασιτικό μου εγώ δεν μπορώ άλλο πια να κρύβω.

Είναι πια εδώ για να προστατεύει και να προφυλάσσει.

Τελικά η ζωή είναι σαν το νερό. Έτσι όπως κυλάει, διαπερνάει... διαπερνάει... διαπερνάει...

Οι χαροκαμένοι αντέχουν, οι νεκροί άντεχαν και οι νέοι πρέπει να αντέχουν.

a Lionheart

Και ποίος είπε ότι το λιοντάρι δεν φοβάται προτού ριχτεί στη μάχη;

Η2Ο

Βούτηξα μόλις στον καθρέφτη μου.
Συρρικνώθηκα σε ένα μόριο νερού και ταξίδευα με σκοπό να ξεχυθώ στη θάλασσα.
Στο δρόμο είδα και έμαθα πολλά πράγματα. Και εκεί που ηρέμησα και νόμιζα ότι βρήκα την ησυχία μου, άρχισα να ταξιδεύω, έρμαιο του ανέμου.
Διέσχισα όλο τον Ειρηνικό. Καθώς τον διέσχιζα με κατάπιε ένα ψάρι και ταξιδεύαμε μαζί.
Αφού ξαναβγήκα στ'ανοιχτά ήρθε το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη με έκανε ατμό. Ως ατμός έφτασα ψηλά. Τόσο ψηλά που τους κοιτούσα όλους με υπεροπτική ματιά. Ακόμα και τη γη.
Ξέχασα όμως ότι στα ψηλά κάνει κρύο, όπου ένα σύννεφο πήρε εμένα και τ'αδέλφια μου και μας έριξε πίσω στη γη.
Και έτσι όπως έβρεχε, έπεσα πάνω σε μία μαύρη ομπρέλα, ξεγλίστρησα και έπεσα σε ένα παρτέρι.
Εκεί αγκάλιασα έναν καρπό και φύτρωσε μια τριανταφυλλιά...

Γελάει ο Θεός μαζί μας.
Ας γελάσουμε και εμείς μαζί του.

Εμένα

Την ασχήμια μου πάλι θα φορέσω, μιάς και αυτή μόνο ρούχο κάθεται στην ντουλάπα της Τετάρτης.
Θα τη στρώσω προσεκτικά να μην έχει ούτε ζάρα.
Δεν μπορώ τα ατελή πράγματα ούτε την τελειομανία, μου σπάει τα νεύρα.
Ένα χαμόγελο θα κρεμάσω, σαν ονειροπαγίδα, μπας και διαολοστείλει τους χθεσινούς μου εφιάλτες.
Καλή η μπυρίτσα, δεν λέω. Αλλά σαν το ούζο δεν έχει!
Λόγια χωρίς ειρμό, σκέψεις δίχως έναυσμα, πράξεις ασυναίσθητες.
Φόρα τώρα το ρολόι σου, μην χάσεις την ώρα.
Μπες στο αεροπλάνο και θα'μαι στο αεροδρόμιο.
Εγώ ή ένα άλλο μου εγώ.

Μην με ξεχάσεις... πολύ!