Η2Ο

Βούτηξα μόλις στον καθρέφτη μου.
Συρρικνώθηκα σε ένα μόριο νερού και ταξίδευα με σκοπό να ξεχυθώ στη θάλασσα.
Στο δρόμο είδα και έμαθα πολλά πράγματα. Και εκεί που ηρέμησα και νόμιζα ότι βρήκα την ησυχία μου, άρχισα να ταξιδεύω, έρμαιο του ανέμου.
Διέσχισα όλο τον Ειρηνικό. Καθώς τον διέσχιζα με κατάπιε ένα ψάρι και ταξιδεύαμε μαζί.
Αφού ξαναβγήκα στ'ανοιχτά ήρθε το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη με έκανε ατμό. Ως ατμός έφτασα ψηλά. Τόσο ψηλά που τους κοιτούσα όλους με υπεροπτική ματιά. Ακόμα και τη γη.
Ξέχασα όμως ότι στα ψηλά κάνει κρύο, όπου ένα σύννεφο πήρε εμένα και τ'αδέλφια μου και μας έριξε πίσω στη γη.
Και έτσι όπως έβρεχε, έπεσα πάνω σε μία μαύρη ομπρέλα, ξεγλίστρησα και έπεσα σε ένα παρτέρι.
Εκεί αγκάλιασα έναν καρπό και φύτρωσε μια τριανταφυλλιά...

Γελάει ο Θεός μαζί μας.
Ας γελάσουμε και εμείς μαζί του.